Shwebo & Kyaukmyaung

He :D

Alweer een blogje want tja, wat ik in Nederland in een half jaar mee maak, dat gebeurt hier allemaal in een dag. Na mijn trip van Mandalay naar Hsipaw en terug en weer 1,5 dag in Mandalay te hebben gezeten was ik weer helemaal klaar voor de volgende bestemming. Samen met Spaanse Marc en Nederlandse Mark gingen we naar Shwebo en Kyaukmyaung. Twee plaatsen die ik had gevonden op de kaart maar waar ik verder nog geen andere reiziger over had gehoord. Dat was voor mij dus juist een teken om het te gaan ontdekken. Ik had gelezen dat je er met de boot moest komen maar zelfs de Burmesen wisten niet precies hoe. Gelukkig is Mama een echte mama voor mij en ging ze het met liefde voor mij uitzoeken. 4 telefoontjes en veel gelach in het Birmees later kwam ze met het volgende verhaal: je kan er inderdaad met de boot heen maar die is langzaam en duurt dus 10 uur, je kan ook gewoon met de bus en dan duurt het maar 3 uur. Totaal onbegrijpelijk voor de Birmesen kozen wij voor de boot, echt? Ja echt, dat vinden wij toeristen een leuke ervaring! Naja, gekke mensen maar natuurlijk ging ze verder uitzoeken naar de prijs, waar en wanneer je een ticket moest kopen en hoe laat de boot vertrok. Ook belde ze een guest house die ik had gevonden via mijn guide boek zodat we in ieder geval wisten waar we heen moesten.

Alles geregeld en klaar voor vertrek dus! Om 4:15 uur ’s ochtends stond onze taxi klaar om ons naar de boot te brengen. Ook hij wilde nog even checken of we wel echt met de boot naar Shwebo wilden want het was niet iets wat toeristen doen dus tja, dan willen wij dat toch ook niet? Jawel, we wilden dat echt. 20 min later kwamen we aan omdat we dachten dat de boot om 5:00 uur vertrok. Naja, dat was meteen al miscommunicatie tussen de lokale geweest want de boot vertrok pas om 6:00. Geen probleem, we gingen wel even op een houten bankje slapen ;) . Om 5:30 uur konden we een kaartje kopen en konden we de boot op. We werden naar onze plaats verwezen door iemand die geen Engels sprak (niemand sprak trouwens Engels op de boot). Langs alle zakken met eten zoals rijst, groentes, noten, daarna langs allemaal slapende mensen onder klamboes en daar was onze plaats dan, we mochten in dat hoekje op de ijzeren grond zitten. Haha, naja, we wilde iets lokaals dus dan krijg je iets lokaals natuurlijk. De boot was groter dan verwacht dus we konden gelukkig wat rondlopen. Beneden was de WC, ‘douche’ en zelfs een hoekje waar je wat spulletjes en eten en drinken kon kopen. We hadden een pakje kaarten gekocht en wat koffie en thee en zo begon onze dag eigenlijk best gezellig bij zonsopgang. Op een gegeven moment moet je natuurlijk naar de WC en dan begint het echte avontuur!! OMG!! Echt de smerigste WC’s ooit! Die stank was verschrikkelijk en ik wilde echt helemaal niks aanraken. Aziatische WC’s (een gat in de grond) ben ik wel gewend inmiddels maar dit… iel… Aangezien ik nog moeite had met het buigen van mijn knie en eigenlijk niks wilde aanraken daar kunnen jullie je dus wel voorstellen hoe ik heb lopen klungelen in dat hokje zeker. WC papier maar netjes uit het raam in de rivier gegooid en snel weer naar de frisse lucht.

We gingen naar het dek waar we even konden glimlachen naar de kapitein en zijn vrienden. Meer contact lukte niet. Maar het was heerlijk op het dek dus we vonden wat stoeltjes en de rest van de middag hebben we in de zon gelegen, wat gekletst en meer kaartspelletjes gedaan. Ik kwam er een paar dagen later trouwens achter dat het illegaal is om kaartspelletjes te spelen in Myanmar aangezien de overheid dat ziet als een teken van gokken en gokken is illegaal. Gelukkig schijnt het wel acceptabel te zijn als toeristen het doen. Ook zijn we nog even terug naar beneden te gaan om te lunchen wat de pot schafte maar de rest van de dag hadden we voorop op het dek doorgebracht, heerlijk! Om 5 uur kwamen we aan in Kyaukmyaung waar veel kinderen op een zandpleintje aan het spelen waren. Volgens mij was het halve dorp daar voor de gezelligheid. We werden dus groots en vrolijk ontvangen door iedereen. We legde onze spullen neer en gingen gelijk met de kids spelen. 1,5 uur lang hebben Marc en Mark gevoetbald met de grotere kinderen en heb ik ballonnen overgetikt, elastieken op z’n Birmees en ook een balletje overgespeeld met de kleinere kinderen. Dit feestje eindigde met een kleine fotoshoot en daarna gingen we met de taxi naar ons guest house. Eenmaal in de 3 wieler werden we vrolijk uitgezwaaid door iedereen. Onze dag kon dus niet meer stuk… naja.. dacht dachten we…

Een uurtje later kwamen we aan bij het guest house in Shwebo. Mama (de vrouw uit Mandalay) had een 3 persoons kamer gereserveerd voor 25USD per nacht met eigen badkamer maar dit ging toch iets anders toen we daar waren. Niemand sprak Engels daar en we kregen ook geen kamer met een eigen badkamer. In plaats daarvan kregen we een kamer met een 3 persoons bed (ja die bestaan dus blijkbaar) en was er om de hoek een hokje met een aziatische WC en een ander hokje met een bak met water waar je je kon douchen door kleine bakjes koud water over je heen te gooien (terwijl wij daar al met een trui aan liepen). Uuuhh… oke.. naja… de andere kamers waren al bezet lieten ze blijken en tja… wat doe je dan… We gaven onze paspoorten maar om in te checken, het is nou niet zo dat er nog 100 hotels om de hoek zijn. Inchecken vonden ze erg moeilijk en duurde erg lang. Met 4 man waren ze er mee bezig maar gelukkig na ruim een half uur kregen we onze paspoorten terug. We konden dus eindelijk opzoek naar wat eten. Tijdens het eten besloten we om een ander hotel te zoeken, er moest er namelijk nog 1 zijn in dit stadje. Gelukkig was de rest van de bevolking erg aardig en werden we door twee Birmese gay kappers meegenomen naar het hotel. We waren helemaal blij want YES het hotel zag er normaal uit, ze hadden nog kamers, het was goedkoop, ze hadden een westerse WC EN douche EN hij sprak gewoon Engels (!). Top! We gingen gelijk onze spullen ophalen vanuit het andere hotel, uitchecken en inchecken dus. Natuurlijk was het lastig uit te leggen waarom we weg gingen. Ze snapte het ook niet maar maakte er ook helemaal geen probleem van. Het personeel kijk ons gewoon aan alsof ze door ons heen keken en zeiden verder niet veel.

Na een heerlijke nacht geslapen te hebben, een warme douche te hebben genomen en op een westerse en best schone WC te hebben gezeten was het tijd om te ontbijten. We vonden een restaurantje schuin tegenover ons hotel waar we naar binnen kwamen. Je zag het personeel al gelijk in de stres schieten en denken: O nee, toeristen, ow nee wat nu? Die gaan natuurlijk praten en willen allemaal dingen die wij niet snappen en dat gaat altijd mis en help, we moeten iemand zoeken die Engels spreekt! Op zich zijn we alle 3 erg flexibel, totaal niet kritisch en maakte het ons allemaal niet zo veel uit maarja, we wilde inderdaad wel wat eten en drinken. Er werd al snel iemand van de straat geplukt die Engels sprak en kwam naar ons toe. Hij is een taxichauffeur en kon ons wel helpen met de vertaling. Een erg aardige man dus die kwam gezellig bij ons zitten en hielp ons en de obers met communiceren. Het werd mij als snel duidelijk dat het hier niet alleen om een taalbarrière ging maar vooral ook aan een gebrek aan educatie van de lokale bevolking. Ze hebben hooguit 5 jaar op school gezeten en dat is te merken. Het is totaal niet lullig bedoeld want ze kunnen er zelf helemaal niks aan doen dat ze arm zijn maar je ziet gewoon dat ze weinig tot geen onderwijs hebben gehad. De lokale bevolking daar is gewoon zo arm dat ouders de kinderen zo snel mogelijk gebruiken om ook geld te verdienen. Dit zorgt ervoor dat mensen niet leren nadenken en hun hersenen niet leren gebruiken. Echt heel zielig om te zien eigenlijk. Tijdens dit ontbijt merkte ik het omdat zelfs de taxichauffeur dingen terug stuurde naar de keuken omdat het niet goed was en er nog steeds dingen ontbraken nadat de bestelling was gekomen. Ik had namelijk toast en ei besteld maar ik kreeg bijvoorbeeld allemaal ei, ze waren de toast even vergeten. Totaal niet erg want we hadden onze redder in nood de taxichauffeur die alles wel even regelde. Hij vertelde met veel plezier over de andere toeristen die hij al had ontmoet, dat er in het hoogseizoen ongeveer 2 toeristen per dag in het hele stadje zijn en dat hij ook wel eens toeristen rondleid. Hij vertelde over de highlights van het stadje en het andere stadje waar we de vorige dag met de boot aankwamen. Het klonk allemaal interessant maar de prijs was erg hoog. Hij had daar wel een oplossing voor. Dan was hij vandaag gewoon geen taxichauffeur maar onze vriend en gingen we met het openbaar vervoer en als we wilde konden we aan het einde van de dag dan een fooi geven. Nou dat klonk helemaal top! Let’s go dan maar! We wilde erg graag weer terug naar Kyaukmyaung, terug naar de leuke mensen daar dus daar zijn we ook de hele dag geweest. Helaas konden we daar niet slapen omdat er geen hotels waren die buitenlanders mochten ontvangen (jaja, strenge overheid hebben ze in dit land!).

Op naar het busstation. Gelukkig hadden wij Kyaw Soe (onze taxichauffeur/ gids/ vriend) bij ons want uuuh.. de bushalte was gewoon een plekje op de weg. Owja, onderweg naar het busstation werd ik nog even verrast: van Marc en Mark kreeg ik allebei een roos en de boodschap: HAPPY VALENINESDAY!! Jeej… lekker ongemakkelijk en lachend nam ik de rozen aan terwijl Kyaw Soe helemaal gelukkig werd en trots op de mannen was. Dus tja, ik moest de rest van de dag met twee rozen op pad. Bij het ‘busstation’ was gelukkig een theehuisje waar Kyaw Soe een leeg flesje en wat slootwater voor de rozen regelde. Hup, in een plastic zakje en de rozen konden ook gezellig mee op pad. Wat een lieverds zijn het ook eigenlijk dacht ik toen. Een Birmees kwam nog voorbij die zijn camera mee had genomen omdat hij ons had zien zitten, even op de foto want het gebeurd natuurlijk niet elke dag dat je opeens 3 Europeanen tegenkomt he!

Evenlater gingen we op het dak van de bus zitten en reden zo een uur lang naar Kyaukmyaung. Onderweg legde Kyaw Soe ons dingen uit over de velden waar we doorheen reden. Hij was vroeger namelijk een boer dus wist er wel wat vanaf. Ook kwamen we onderweg nog een ernstig ongeluk tegen wat net gebeurd was. Daar beschrijf ik verder maar niks over, in ieder geval was het naar! Ook een teken van armoede wat ik steeds weer zag die dag. Mensen zien het nut van het leven allemaal niet zo in, het maakt allemaal niet zo veel uit, drinken maar gewoon wat alcohol wanneer en hoeveel ze maar willen en stappen daarna gewoon in de auto of op de scooter zonder helm. Tja, dat gaat natuurlijk niet goed. Kyaw Soe vond het heel erg, dat kon je goed aan hem zien. Hij vond het heel erg dat zijn cultuur zo arm is, dan de overheid hun zo slecht behandeld en dat mensen zich niet gedagen door een gebrek aan educatie. Hij dronk zelf bijna nooit zei hij en als hij dronk was het nooit meer dan 1 glas, gewoon omdat alcohol slecht is!

Gelukkig zat ze sfeer er weer in toen we aankwamen in Kyaukmyaung. We liepen naar de grootste pottenmakerij van het dorp want daar staat het dorp om bekend. Onderweg moesten we natuurlijk iedereen gedag zeggen en veel lachen, dat maakt mij ook altijd weer vrolijk :D . Bij de pottenmakerij werkten allemaal leuke mensen die net zo vrolijk waren om ons te zien als wij hun. We kregen alle verschillende afdelingen te zien en mochten zelf ook proberen om een pot te maken. Dat gaat niet zoals bij ons met een pedaaltje en op een stoeltje maar nee, gewoon op je hurken zitten terwijl iemand ander de plaat ronddraait met z’n voet. Erg leuk om te doen!! Daarna gingen we weer terug naar ‘het centrum’ waar we gingen lunchen. Toen zijn we naar de markt geweest en naar een plekje waar ze sieraden maakte van goud en de winkel waar ze het verkochte. De dag eindigde natuurlijk bij de rivier met alle leuke mensen, wat voetbal, wat beachvolley bal en ik was bezig met een fotoshoot met wat kids. Aan het einde van de dag gingen we weer weg met een grote glimlach op onze gezicht.

De volgende dag had Mark de bus naar Mandalay om 6 uur ‘s ochtends want zijn vliegtuig naar Thailand vertrok in de middag. Spaanse marc en ik gingen dus met z’n 2e ontbijten bij hetzelfde restaurantje. We wisten nog van de vorige dag dat ze een kladblokje hadden met de vertaling van de gerechten erop maar toen we dat uitbeelden was het personeel denk ik alweer vergeten dat ze die hadden. Gelukkig werd het later wel gesnapt en werd het boekje erbij gehaald. Het was moeilijk maar uiteindelijk hadden ze begrepen dat we hetzelfde wilde als de dag daarvoor. Om 12 uur gingen we met de bus weer terug naar Mandalay. Een erg lokale busrit kun je wel zeggen. Gezellige muziek stond op, de deur bleef open en de plastic krukjes stonden in het gangpad waar de rest van de lokale bevolking op kon zitten voor 3 uur. Toch handig zo’n hangpad, dan kunnen er veel meer mensen mee :P . Onderweg kwamen we helaas weer een ongeluk tegen maar naast dat was het een gezellige rit. In Mandalay nog even een ijsje gegeten en daarna ook afscheid genomen van Marc want die ging met de bus verder naar Inle Lake. Ik ging dus weer alleen verder, weer terug naar Yoe Yoe Lay Guest House, weer terug naar huis.

In Mandalay heb ik rustig aan gedaan. Ik heb de zoon en man van Mama ontmoet, samen met ze gegeten bij haar thuis. Ik ben naar het winkelcentrum geweest waar ik een massage, een manicure en een pedicure heb genomen en verder in de avonden wat biertjes heb gedronken met andere reizigers. Oja, en Mama’s zoon studeert Medicijnen en wilde graag even naar mijn knie kijken en raadde aan om toch even naar het ziekenhuis te gaan aangezien ik nog steeds mank liep.
Naja oke, samen gingen we naar een privéziekenhuis waar ik snel werd geholpen. Omdat ik toerist ben ging ik voor (ja ik voelde me zeker schuldig!). De dokter wilde foto’s maken van me knie om te kijken of er niks met me botten was. Naja, prima maar eigenlijk wist ik zelf ook wel dat daar niks mee aan de hand was anders had ik veel meer pijn. Ik dacht zelf eerder dat er iets met mijn knieband is. De conclusie was dat er niks mis is met mijn botten en dat ik maar gewoon rustig aan moest doen. Naja, dank u wel dokter, hier is 25USD. Dat ziekenhuis bezoekje heeft dus niks opgeleverd behalve een ervaring meer en een hele opgeluchte Mama.

Toen was het tijd om echt afscheid te nemen. Mama had een ringetje en een armband gekocht en wilde graag dat ik ooit nog eens terug kwam. Over 2 of 3 jaar ofzo maar dan wel met een vriend! Haha naja, dat kan ik natuurlijk niet beloven maar ik kom zeker nog eens terug!! Nadat ik al het personeel een knuffel had gegeven stapte ik achterop de scooter en werd ik door iedereen uitgezwaaid!

Doeidoei Noord-Myanmar!! Tot ziens!!