Oepsje, ongelukje

Oepsje, ongelukje

Inmiddels ben ik alweer een weekje in Mandalay en verblijf ik nog steeds in hetzelfde guest house. De eigenaresse (die Mama wordt genoemd) en ik hebben een leuke klik aangezien ik hier lang verblijf vergeleken met echte backpackers die 1, 2 of hooguit 3 nachtjes blijven. Omdat ik langer blijf leer ik hier alles wat beter kennen en helpen Mama en ik elkaar vaak. Zij helpt mij met de toeristische dingen en ik help haar als ze dingen niet begrijpt i.v.m. haar Engelse taalvaardigheid en de cultuurverschillen. Aangezien toerisme in Myanmar nog zo nieuw is en dit guest house pas een paar maanden open is is alles nog nieuw natuurlijk. Maar Mama is een super lieve en gezellige vrouw die heel veel om haar gasten geeft. Ze is erg leergierig en doet graag alles voor iedereen. Ze heeft dit guest house ook opgezet omdat ze 2 jaar geleden 2 gasten uit de USA en uit Schotland in huis nam voor een paar dagen en dat super leuk vond, zo leuk dat ze elke dag toeristen wilde ontvangen.

Toen ik bijna klaar was met het typen van mijn vorige blog ontmoette ik een Nederlandse backpacker aangezien Mama hem met trots aan mij voorstelde: “kijk, dit is ook een Nederlander’’. Het was Mark van 24 die voor een paar maanden van huis is om door verschillende landen te reizen. Mijn planning om een dagje niks te doen ging dus meteen van de baan. We gingen samen fietsen huren en het zuiden van de stad bekijken. We waren opzoek naar wat winkeltjes waar dingen werden gemaakt zoals stenen beelden, houten beelden en goudblaadjes voor Boeddha. Dit was moeilijker te vinden zonder gids dan gedacht en we raakte dus verdwaald. Niemand om ons heen sprak Engels maar ze waren wel heel behulpzaam, snapte uiteindelijk waar we heen wilde en een vriendelijke jongen stelde voor om voor ons uit te rijden. Super fijn natuurlijk dus wij stapte weer op de fiets terwijl hij op zijn scooter de weg wees. Toen we de grote weg wilde oversteken ging het alleen verkeerd. Hier gaat oversteken in meerdere delen waardoor je altijd in het midden van de weg stil moet staan om te wachten op de auto’s die van de andere kant komen. Ik stond braaf te wachten op een ‘veilige’ plaats maar dit bleek minder veilig. Ik werd dus aangereden door een scooter die even niet op lette. Ik vloog dus over mijn fiets heen en belandde op de grond. Strompelend liep ik naar de stoep en tot mijn verbazing werd ik (zoals met alles in dit land) weer beter geholpen dan verwacht. Twee burmese vrouwen die op de scooter voorbij kwamen stopte en hielpen, de jongen die mij aanreed stopte en voelde zich enorm schuldig, de jongen die ons de weg aan het wijzen was kwam terug en nog twee mannetjes stonden om mij heen. Natuurlijk hielp mark ook. Ik wilde natuurlijk graag terug naar mijn guest house en ervoor zorgen dat mijn wonden op mijn knie en mijn arm schoon werden. Dit werd snel en super goed geregeld terwijl ik het ergste alvast probeerde schoon te maken met water en een verbandje voor mijn knie ter bescherming van alle stof kreeg. Er stonden gelijk twee scooters, genoeg helmen en mensen klaar om mij, mark en de twee fietsen terug te brengen naar Yoe Yoe Lay guest house. Daar aangekomen waren mama en de manager helemaal bezorgd en hielpen mij verder. De manager (Aung ko win) bracht mij naar de dokter en gelukkig wilde en kon Mark ook mee voor de steun. De jongen die mij aanreed vond het allemaal super erg maar hij moest echt weg want hij had een belangrijke afspraak voor school. Ik vond het helemaal niet erg, ik werd namelijk al goed genoeg verzorgd door iedereen en probeerde hem te laten zien dat ik hem vergaf (hij sprak namelijk geen Engels).

Met z’n 4e op twee scooters gingen we 10 minuten verderop naar de dokter. Daar was iedereen onder de indruk maar vooral bezorgd om mij te zien. Ik werd na 5 minuten wachten met een gekregen flesje water in mijn hand geholpen. De dokter was een vrouw, was erg professioneel en sprak goed Engels. De 4 assistenten waren een leuke extra die goed naar de dokter luisterde. Mijn wonden werden goed schoongemaakt en om mijn pols en knie werd verband gedaan. Ik kreeg pijnstillers, antibioticapillen en pillen tegen de zwelling mee, extra verband, extra tape en betadine. Alles bij elkaar kostte US$8. Voor ons natuurlijk geen geld maar voor de bevolking hier is dat veel. Alsnog mocht ik het echt niet zelf betalen want dit wilde Mama doen. Ze zei: ‘you are like my daughter, I want to take care of you’. Super super lief natuurlijk maar ik voelde me wel schuldig. Tijdens het afrekenen werden er door de mensen daar die ook bezoekers waren allemaal foto’s van mij gemaakt. Dat gebeurt hier wel vaker maarja, ik had het hier niet verwacht. Ik weet dat ze helemaal blij werden als ik even ging lachen dus wat deed ik: ik poseerde even gek en iedereen moest lachen. Toch een leuke ervaring zo’n doktersbezoekje. Naja, ze noemde het geen dokter maar ik was bij de “total skin repair”.

De rest van de dag hebben mark en ik op een ‘terrasje’ gezeten. Toen we terug kwamen vertelde Mama (de eigenaresse van het guest house) dat de jongen die mij had aangereden weer terug was gekomen om te kijken hoe het ging en om zich nog een keer te verontschuldigen. Hij kwam langs samen met een Monnik (ik weet eigenlijk niet zo goed waarom maar dat geeft vast meer geluk). Aangezien ik er niet was had Mama met hun afgesproken dat ze de volgende ochtend terug kwamen. Mama legde mij uit dat ze het een jongen met een goed hard vond. Als hij zijn verantwoordelijkheden niet was nagekomen dat was ze wel naar de politie gegaan. Dat is hier niet zomaar iets, dat zou betekenen dat die jongen misschien de gevangenis in moest voor een maand. Ik kan me dus voorstellen dat hij erg bang geweest was voor de betrekking van de politie. Gelukkig is dat allemaal niet gebeurd en hebben we de politie erbuiten gehouden. Hij heeft zijn fout goed gemaakt en wilde eigenlijk ook graag betalen voor de dokter maar dat hoefde niet van Mama.

De volgende dag werd ik wakker met een dikke knie. Buigen ging nog steeds niet maar met mijn pols is alles gewoon goed. Een schaafwond maar dat was het. Ik ging ontbijten en om 8.30 uur kwamen de jongen en de Monnik langs. Super lief: hij had een cadeautje voor mij meegenomen, namelijk een doos met cakejes, een blikje cola en een blikje ‘Shark Drink’ (energie drank). Met z’n drieeen gingen we voor een laag tafeltje zitten met stoelen er omheen. Van de jongen kreeg ik een briefje met zijn naam en adres erop. Ik liet blijken dat ik daar natuurlijk blij mee was maar wist eigenlijk niet zo goed wat de rede hiervoor was. Aangezien ze weinig tot geen Engels spraken en ik niet zo goed wist wat de bedoeling was, was de situatie en beetje stil en ongemakkelijk. Daarom begon ik toch maar vragen te stellen over hun en hun leventje. Het bleek dat de Monnik wel een beetje Engels sprak dus ik kreeg zelfs wat antwoorden. Even later kwam Mama aan met twee ontbijtjes voor hun. Erg leuk want het bleek dus dat ze nog nooit een westers ontbijt hadden gegeten wat betekend: nog nooit een geroosterd broodje of een pancake hebben gezien. Ze vonden het volgens mij wel lekker maar wel raar. Ik vroeg gelijk aan Mama of zij erachter kon komen waarom ik het briefje kreeg. Na wat Myanmar gebrabbel bleek het dat ze Mark en mij wilde uitnodigen om hun klooster te bezoeken. Mijn antwoord was meteen: Ja natuurlijk!! I would love to!! Wanneer krijg je nou zo’n kans behalve als je de toeristische kloosters bezoekt om maar wat foto’s te maken.

De volgende dag kwamen ze ons ophalen met een truck en Mark, de jongen die mij had aangereden en ik zaten achterin. Een gezellige stille reis van 10 minuten aangezien hij niks verstond van ons Engels. Het enige wat hij uit het niets zei: I am very exciting for today to speak English with you. I have 1 brother and 1 sister and my parents’ names are ….. . Dit was waarschijnlijk het Engels wat hij net had geleerd en waar hij dus heeel trots op was.

Toen we aankwamen bij het kleine kloostertje waar 9 man woont stond de ‘hoofd monnik’ ons op te wachten. Hij is 25 jaar, leraar en leert de andere en zichzelf over het Boeddhisme en Engels. De jongen die mij had aangereden en nog twee jongens verblijven hier dus omdat je hier gratis les kan krijgen en kan slapen waardoor er toch nog een kans is om te leren voor een betere toekomst.

Ze leren veel Engels door het lezen van boeken en het luisteren naar de audioversie van de boeken. Ze hebben niet veel boeken maar ze gebruiken alles 100% en met veel liefde. Onze komst was ook voor hun erg speciaal. Het was de eerste keer dat buitenlanders in hun klooster kwamen en het was zelfs de eerste keer dat ze Engels spraken tegen een buitenlander. Dit resulteerde dus in 9 over geïnteresseerde mensen die luisteren naar elk woord dat je zegt. Ze vonden alles geweldig om te horen, hadden veel vragen voor ons en wilde graag wat vertellen over hunzelf of over het Boeddhisme zodat ze konden laten horen dat ze Engels spraken en het beter konden oefenen.

De leraar vertelde dat hij normaalgesproken Birmese Boeddhisme boeken voorleest door een microfoon aan veel mensen in een stadje 1 uur van Mandalay vandaan. Na mijn ongeluk waren ze naar hun leraar gegaan om het verhaal te vertellen en aangezien wij langs zouden komen is hij speciaal voor ons terug gekomen om ons te mogen ontmoeten. (Wauw, dan voel je je speciaal en zie je pas hoe graag veel mensen in dit land buitenlanders willen ontmoeten en beter Engels willen leren spreken). De leraar is 2 jaar geleden begonnen met het leren van Engels en heeft dit altijd alleen maar geleerd van zijn Birmese leraar en via boeken. Hij had een Engels boek van zijn leraar gekregen die niet in audioversie was maar het boek was erg interessant. Hij wilde erg graag dat ik 6 bladzijdes van het boek ging voorlezen zodat hij het kon opnemen en kon terugluisteren. Ik (met mijn Dyslexie) heb dus voorgelezen terwijl er 9 mensen stonden te staren en mijn stem werd opgenomen door 4 telefoons. Het bandje hebben ze ‘Anouk’ genoemd en gaan ze dus vaak terug luisteren. Heel raar om daar over na te denken maar wel bijzonder dat je ziet hoe veel je ze kan helpen door zo weinig moeite te doen.

Verder hebben ze ons (zoals overal) veel eten gegeven, hebben ze ons de omgeving laten zien en daarna weer terug gebracht naar ons guest house. Als afsluiting hebben we op z’n Aziatisch veel foto’s met elkaar genomen en kregen we nogmaals te horen hoe mooi ze de ervaring vonden. Ze leraar zei zelfs lachend tegen mij: ‘it is maybe weird but it feels like you are my sister’ (zooo lief!!!!!!). en toen ik vroeg of hij ook wat wilde eten aangezien ik wist dat ze dat nog mochten van Boeddha zei hij: ‘No, I’m not hungry because I’m already full of happyness.’

Zo’n geweldige ervaring dat ik bijna wil zeggen: zorg dat je een ongeluk krijgt in Myanmar want dat is de beste ervaring die je kan hebben hier. Mijn pijnlijke knie is niks vergeleken met alle mooie ervaringen die ik hiervoor terug heb gekregen!

Morgen gaan mark en ik een paar daagjes samen verder reizen. We gaan eerst naar Pyin Oo Lwin voor 1 nacht (1,5 uur hier vandaan met de bus) en daarna reizen we door naar Hsipaw (7 tot 9 uur met de trein van Pyin Oo Lwin) waar we 2 nachten verblijven. Daarna gaan we weer terug naar Mandalay met de bus en slapen we weer in dit guest house (back to home). We gaan dus weer mooie dingen meemaken.

Er werd mij ook gevraagd of ik binnenkort foto’s ging uploaden. Ik zou dit graag willen doen maar internet is er veel te langzaam voor. Ik zal waarschijnlijk foto’s gaan uploaden als ik in Thailand ben.

Liefs vanuit het mooie Myanmar!!! Xx