De toeristische route weer op

Nadat ik zoveel armoede had gezien was het tijd voor de andere kant die Myanmar te bieden heeft. Vanaf Mandalay ging ik met de bus naar Bagan waar ik 2 uur s ‘middags aankwam. Ik had al via andere backpackers te horen gekregen waar ik het enige goedkope hostel van Bagan kon vinden dus daar had ik een dag van te voren gereserveerd.

Bagan is een natuurgebied waar ongeveer 3000 oude tempels staan. Vele toeristen hadden mij al verteld dat het mooi was en dat ik er echt heen moest. Ik keek er niet zo naar uit om naar een plek te gaan waar het zooo toeristisch was maar ik dacht, het is vast ook goed voor mijn onderzoek om dit te zien en tja, hoe kan je nou naar Myanmar zonder Bagan te zien. Je gaat toch ook niet naar Parijs zonder een foto te nemen van de Eifeltoren?

Aangekomen in Bagan regende het…. Ik werd verwelkomd door allemaal drammerige taxichauffeurs die de toeristen wilde wegbrengen naar hun hotel voor een veel hogere prijs dan ik gewend was. En ook al viel er geen tropische storm uit de lucht, het is de rest van de dag niet meer gestopt met regenen. Mijn eerste indruk van Bagan was dus niet bepaald positief. Gelukkig had ik gelijk weer allemaal leuke mensen in het hostel ontmoet en hebben de lekker gegeten en de avond volgemaakt met biertjes drinken, mensen die gitaar gingen spelen en veel kletsen. Ook gezellig uiteindelijk dus!

De volgende dag was het gelukkig droog! Samen met een Engels-spaanse jongen ging ik op pad. We hadden allebei een e-bike gehuurd (soort scooter voor bejaarden omdat toeristen hier geen echte scooter mogen rijden). De hele dag zijn we verschillende tempels gaan bezoeken, hebben we mooie uitzichten bekeken en lekker rondgereden. Wat is Bagan toch mooi dan! Aan de ene kant is het erg toeristisch. Bij bekende tempels zie je toerbussen geparkeerd staan en groepen gepensioneerden die rondlopen met camera’s en safari hoedjes. Ook zie je helaas kinderen die souvenirtjes verkopen i.p.v. naar school gaan. Ik hoorde van een Birmees dat dat tegenwoordig vaker gebeurd, dat kinderen stoppen met school of gewoon helemaal niet naar school gaan om zo geld te kunnen gaan verdienen.

Maar Bagan heeft ook een andere kant. Als je net een klein zijstraatje ingaat kom je een andere wereld tegen. Wij kwamen toen uit bij een huisje waar een Birmese familie woonde. 2 ouders en een jongetje van ongeveer 12 en een meisje van ongeveer 11. Ze waren helemaal blij en verwelkomde ons. De kids gingen ons wel even rondleiden. Ze hadden de sleutel van een klein tempeltje waar we in mochten, we gingen samen Boeddha begroeten, we hebben een ander tempeltje beklommen, we hebben limoenen geplukt, hun geiten gevoerd met bladeren van de boom en andere ‘geheime plekjes’ gezien. Het was super om in dit wereldje te mogen spieken. Een half uurtje laten gingen we weer weg en kregen we nog een goede tip mee van de moeder die een beetje Engels kon. Ze vertelde ons over een tempel waar je mooi uitzicht had voor de zonsondergang, daar scheen het veel rustiger te zijn en zou je niet met nog 100 toeristen een foto van de zon gaan maken. Super fijne tip dus daar hebben we natuurlijk de zonsondergang bekeken die erg mooi was.

De volgende dag nam ik alweer de bus naar Inle Lake. Ik vond Bagan erg mooi maar voor mijn gevoel had ik alles wel alweer gezien en had ik niet veel dagen in Myanmar meer over. Op naar Inle Lake. Dit meer scheen een prachtig meer te zijn waar ik ook alleen maar positieve verhalen van andere toeristen over had gehoord. Na 9 uur in een bus te hebben gezeten kwam ik daar aan. Ik stapte de bus uit en daar was de sfeer gelukkig gelijk al wat rustiger. Geen drammerige mensen maar gewoon een ander busje die klaar stond om iedereen voor dezelfde goedkope prijs naar zijn hotel te brengen. Ik had nog niks geboekt maar dat was geen probleem. Hij zette mij af bij een goed en goedkoop guest house. Daar heb ik de rest van de avond niet veel meer gedaan aangezien mijn maag daar geen zin meer in had. De hygiëne is echt heel slecht in Myanmar en van alle reizigers die ik heb ontmoet was er bijna niemand die geen diarree heeft gehad. Of je nou naar een goed restaurant gaat of bij een kraampje aan de straat gaat eten, je weet echt niet wat nou beter voor je is. Ik had die avond daarvoor namelijk echt goed gegeten maarja, mijn darmen waren er minder blij mee.

De volgende dag leerde ik een Fransman kennen die net in Inle Lake was aangekomen. We gingen samen fietsen huren en de omgeving beter leren kennen. We waren de bergen ingegaan en kwamen al snel uit bij een leuk dorpje waar we een schooltje zagen. Een klein schooltje met 4 verschillende klassen die gescheiden waren door schotten. De school zelf was namelijk maar 1 ruimte. We mochten even komen kijken, wat foto’s maken en we probeerden te communiceren met de kids. Dat ging natuurlijk niet met woorden maar wel met veel gelach. Het zag er niet uit alsof de kids veel leerden op school maar ze hadden in ieder geval wel allemaal lol. Voordat het helemaal donker werd zijn we weer terug gefietst en zijn we nog even naar de lokale markt geweest. Hij kende al 2 franse meiden die als het goed was ook net waren aangekomen. Die kwamen we toevallig tegen en met z’n 4e zijn we toen ergens gaan eten. Ik heb de hele dag dus weer even mijn frans kunnen bijspijkeren en tijdens het eten hoorde er natuurlijk een flesje rode wijn bij :) . Daarna hebben we op het terras bij het guest house nog erg veel lol gehad tijdens het spelen van een frans kaartspelletje.

De volgende dag gingen we met z’n 4e een boottocht maken. Iets wat elke toerist hier doet. Het is een mooie manier om het meer te zien, de vissers te zien werken, om door de dorpjes midden in het meer te varen en wat winkeltjes te bezoeken waar ze kleding of sigaren maken. Het klonk allemaal leuk en ook hier had ik alleen maar goede verhalen over gehoord. Ik vond het echter echt VERSCHRIKKELIJK! Ik had echt een cultuurshock. De mensen vonden toeristen helemaal niet meer leuk, niemand lachte naar ons en ik voelde me bijna voor lul staan als ik wilde zwaaien. Zelfs toen ik een keertje een foto wilde nemen van een bruggetje in de verte waar wat kinderen bij hingen riepen ze heel hard: NO, NO, NO!! Ze wilde echt niet dat er nog een foto van hun gemaakt werd. Aan alles kon je merken dat de lokale bevolking hier alleen maar werkte voor het geld maar dat ze eigenlijk helemaal klaar waren met de toeristen (begrijpelijk maar heel jammer van hun cultuur). Ze wisten precies wat toeristen wilde en dat gaven ze dan ook. Dit betekende echter niet dat het allemaal echt en authentiek was. Op school had ik geleerd over Staged Authenticity. Dit betekend dat de bevolking hun cultuur laat zien terwijl ze eigenlijk helemaal niet meer zo leven. Dit was precies wat ik hier zag en ik had het nog nooit zo erg en zo duidelijk gezien. Na een half uurtje met de boot te hebben gevaren naar het meer toe stonden er twee bootjes als een soort van poortje op ons te wachten. Ze deden een truckje dat net leek op de traditionele manier van vissen op dat meer maar ze waren helemaal niet aan het vissen. Ze leken wel de clown voor de toeristen die de rest van het circus openden. Op de rest van het meer waren wel veel echte vissers maar sommige speelde ook mee in het spelletje. Ik hoefde totaal geen moeite te doen om een foto te nemen want net toevallig toen onze boot langs kwam en we veel langzamer gingen varen kwam het visnet uit het water en paste ze hun traditionele vistruckje toe. Je kan het vergelijken met een visser die zijn hengel uitgooit net op het moment dat een toerist een foto wil maken i.p.v. op het moment dat het echt nodig is want tja, vissers die alleen maar naar het water staren leveren natuurlijk geen interessante foto’s op.

De eerste stop was bij een souvenirmarktje. De eerste plek in het hele land waar ik zo’n markt tegen kwam en wooow, heeeel veel toeristen. Hier was het toerisme echt al veel verder gevorderd en zijn die te vriendelijke Birmesen al echte onderhandelaars geworden. Gelukkig ging het onderhandelen mij wel goed af maar toch, veel te hoge prijzen eigenlijk.

De volgende stop was bij een soort textielfabriekje waar ze sjaaltjes en traditionele longyi’s maakten. We kregen daar een rondleiding door een vrouwtje die goed Engels spraken, dit was allemaal wel leuk om te zien. De volgende stop was bij een huisje waar ze lieten zien hoe Birmese sigaren werden gemaakt en waar je vooral souvenirtjes mocht kopen voor een hoge prijs en waar je niet kon afdingen. Daarnaast was een restaurantje waar we konden lunchen. De prijzen waren echter meer dan dubbel zo hoog vergeleken met de prijzen naast ons guest house. Aangezien het toch nog vroeg was besloten we hier niet te gaan eten. Dat vond onze gids eigenlijk helemaal niet leuk en die vriend van hem die daar werkte ook niet echt. Hij probeerde ons nog over te halen maar dat lukte niet dus zwijgend gingen we terug naar de boot. Op zich komt het altijd voor dat prijzen hoger zijn op dit soort plekken maar de manier hoe toeristen en lokalen met elkaar omgaan was gewoon niet leuk en niet zoals het in de rest van het land gaat.

De laatste stop was bij een klooster. Daar had ik er inmiddels al erg veel van gezien maarja, we hadden al een aantal andere stops afgewezen omdat we de aller toeristische dingen niet wilde zien. Tot nu toe had ik veel traditionele kloosters gezien maar dit had helemaal niks meer te maken met het geloof. Er zaten 2 monniken klaar om vragen te beantwoorden voor toeristen tegen betaling (terwijl monniken eigenlijk helemaal geen geld mogen verdienen maarja, als je een verplichte betaling een donatie noemt is het natuurlijk geen werken toch?). Verder waren er geen monniken maar natuurlijk wel boeddha’s en daarna een veel groter stuk waar je allemaal souvenirs kon kopen. Toen we weer terug naar de boot gingen, gingen we weer terug naar het dorpje waar ons guest house was. Later hoorde ik dat we nog een andere stop hadden kunnen maken bij een vrouw van een long-neck village die een soort showtje deed, goed Engels sprak en het er eigenlijk op leek dat ze daar een soort van opgesloten zat. Ik heb verder geen idee hoe dat precies zit maar ik ben blij dat ik het niet heb gezien. Terug in het dorp hebben we weer wat gegeten (lekker goedkoop :P ) en daarna was het voor mij alweer tijd om in te pakken, nog even een guest house in Bangkok te boeken en te gaan. Ik had namelijk een nachtbus terug naar Yangon geboekt.

Tijdens de busreis van 11 uur heb ik goed de tijd genomen om na te denken over alles wat ik had meegemaakt en toen kwam er opeens een brok in mijn keel en een traan over mijn wang. Dit kwam door meerdere redenen. Ten eerste omdat ik echt van het land ben gaan houden en ik besefte dat ik alweer bijna afscheid moest gaan nemen. Ten tweede omdat ik de verschillen echt erg vind. Als je kijkt naar het verschil tussen arm en rijk, als je kijkt naar hoe slecht de overheid hun volk behandeld en als je kijkt naar hoe toerisme de mensen in Inle Lake eigenlijk hebben verpest en vooral aangezien ik de mooiste mensen heb ontmoet in Myanmar maar die cultuur en persoonlijkheid totaal niet terug kon vinden in dit gebied. Als laatste werd ik emotioneel door de mensen en de vriendelijkheid en oprechtheid die ik allemaal heb meegemaakt in noord-Myanmar. Daar kunnen wij echt nog erg veel van leren!!

Om 7 uur ‘s ochtends kwam ik aan in Yangon maar mijn vlucht ging pas om 21:30 uur. Ik had dus nog een hele dag te overbruggen. In de bus had ik een Vietnamees meisje ontmoet die vloeiend Engels sprak en erg westers was. Zij had wel een guest house geboekt dus we gingen daar samen heen zodat ik daar dan ook mijn spullen kwijt kon. De rest van de dag hebben we samen doorgebracht op de markt, in een ijs bar en hebben we veel gekletst. Een erg leuke afsluiter van mijn tijd in Myanmar. Om 19:00 uur werd ik opgehaald door mijn taxichauffeur die mij naar het vliegveld zou brengen. Hij sprak niet veel Engels maar deed er wel erg zijn best voor. Het was een super lieve jongen waar ik stiekem nog wat leuke dingen over hun cultuur van heb kunnen leren (een handig klein interviewtje voor mijn onderzoek dus). Hij heeft mij gelukkig weer laten zien wat voor mooie mensen er in Myanmar wonen.

Ta-ta Myanmar! I’ll be back!!